எங்கே சென்றது நிதானம். எங்கே சென்றது மனிதாபிமானம்.

இளகிய மனம், விபத்து பற்றிய செய்தியை விரும்பாதவர்கள் தயவுசெய்து மேற்கொண்டு படிக்க வேண்டாம்.

இன்று அலுவலகத்தில் வேலைப்பளுவின் காரணமாக 10 மணிக்கு மேல்தான் வீட்டிற்கு கிளம்ப முடிந்தது. வரும் வழியில் சகோதரர் ஒருவர் மோட்டார் வண்டியில் இருந்து தவறி சாலையில் விழுந்துவிட்டார். தலையில் பலமான அடி. அதிகப்படியான உதிரம் வழிந்துகொண்டிருந்தது. சிறு கூட்டம் கூடிவிட்டது. நானும் என்னுடைய நண்பரும் எங்களது வண்டியை நிறுத்திவிட்டு அடிபட்டவரின் அருகில் சென்று பார்த்தோம். அனைவரும் வேடிக்கை மட்டும்தான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனரே அன்றி ஒருவருக்கும் என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. உடனடியாக நானும் என் நண்பரும் அவரவர் அலை பேசியில் 108யை அழைத்து தகவல் கொடுத்துவிட்டு (அவர்கள் வர ஒரு மணிநேரம் ஆகும் என்று சொன்னதெல்லாம் வேறு கதை... அதைப்பற்றி தனியாக ஒரு இடுக்கையில் பேசுவோம்), அடிப்படவரின் கால் சட்டைப்பையைத் துலாவினோம். ஒரு பையில் அவருடைய அலைபேசியும் மற்றொரு பையில் சில காகிதங்களும் இருந்தன. அவரின் அடையாளம் அலுவலகமுகவரி எதுவும் கிடைக்கப் பெறவில்லை. அருகில் இருந்த ஒருவர் அடிபட்டவரின் அலைபேசியை எடுத்து கடைசியாக பேசிய எண்ணைத் தொடர்பு கொண்டு அடிபட்ட விபரம் இடத்தினை கூறினார். இதற்கிடையில் அந்த வழியில் வரும் வாகனங்களை நிறுத்தி அடிபட்டவரை மருந்துவமனைக்கு கொண்டு செல்லும் முயற்சி தோல்வியிலேயே முடிந்தது. ஒருவரும் வாகனத்தை நிறுத்த முன்வரவில்லை. ஆட்டோக்களும் கூட அவரை ஏற்ற மறுத்துச் சென்றுவிட்டனர். இப்படியாக 10 நிமிடங்கள் சென்றுவிட்டன. அவரிடம் உயிர் இருந்துகொண்டுதான் இருந்தது ஆனால் உதிரமும் தொடர்ந்து வழிந் துகொண்டேயிருந்தது. பின்பு அருகில் இருந்த ஒரு தனியார் நிறுவனத்திற்குச் சொந்தமான அவசர ஊர்தியை அழைத்து வந்து அடிபட்டவரை அருகில் உள்ள மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்ல உதவினோம். அவசர ஊர்தி புறப்படும் சமயம்தான் காவல் துறையைச் சார்ந்தவர்கள் வந்தார்கள். அடிபட்டது 10 மணி 15 நிமிடம். 108க்கு தகவல் குடுத்த நேரம் 10 மணி 21 நிமிடம். மீண்டும் 108க்கு பேசிய நேரம் 10 மணி 38 நிமிடம். அப்போது அவர்கள் சொன்னது, அவசர ஊர்தி 10 மணி 25 நிமிடத்திற்கே புறப்பட்டுவிட்டது என்று. வேறொரு தனியார் அவசர ஊர்தியில் அவரை ஏற்றிய நேரம் 10 மணி 45 நிமிடம். இது நடந்தது சென்னையின் மிக முக்கியமான அதிக போக்குவரத்து நிறைந்த சாலை. ஒரு கிலோ மீட்டருக்குள்ளேயே காவல் நிலையம், மருத்துவமனை, அவசர ஊர்தி நிலையம் என சகல வசதியும் உள்ள இடம். இத்தனையிருந்தும் அவரை அவசர ஊர்தியில் ஏற்றவே 30 நிமிடங்கள் ஆகிவிட்டது.



அதன் பின்பு வீடு வரும் வரை என்னால் சமாதானம் அடைய முடியவில்லை. ஏதோ தோற்று விட்டதைப் போன்ற வெறுப்பு. நாளை இதே போன்று நமக்கோ நமக்கு தெரிந்தவருக்கோ நடந்தால், இச் சமுதாயம் இப்படித்தானே வேடிக்கை பார்க்கும் என்ற பயம் கலந்த அருவருப்பு.

நமக்கெல்லாம் உடனடியாகத் தேவையான ஒன்று விழிப்புனர்வு. ஒருவருக்கு அடிபட்டாலோ அல்லது அவசர உதவி தேவையென்றாலொ என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற அடிப்படையான அவசியமான பயிற்சி தேவை. பதட்டத்தில் தவறு செய்ய நிறைய வாய்ப்பு உள்ளது. கோல்டன் அவர்ஸ் எனப்படும் அந்தத் தருணத்தில் நிதானமும் என்ன செய்யவேண்டும் என்ற தெளிவும் மிக முக்கியம்.

• அனைத்து பள்ளி, கல்லூரி, தனியார் மற்று அரசுத் துறை நிறுவனங்களில் உள்ள அனைவருக்கும் தகுந்த இடைவெளியல் இத்தகைய சூழ்நிலையில் என்ன செய்யவேண்டும் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற பயிற்சி கட்டாயம் தரவேண்டும்.
• வாகனங்களில் பயணம் செய்பவோர் கட்டாயம் தங்களது ஏதேனும் ஒரு அடையாள அட்டையுடன் இரத்தவகை மற்றும் அவசர தொடர்பு எண் மற்றும் முகவரிகளை வைத்திருக்கவும்.
• 108 போன்றவர்களை நாம் அழைத்தவுடன் அவர்களே அருகில் உள்ள காவல் நிலையத்திற்கும், மருத்துவ மனைக்கும் தகவல்களைத் தெரிவிக்கலாம். அவர்களிடம் அவசர ஊர்தி அருகில் இல்லை என்றால் அருகில் உள்ள தனியார் அவசர ஊர்தியை தொர்பு கொள்ளும் வசதி போன்றவை மிக உதவியாக இருக்கும்.
• அடிபட்டவரையோ அல்லது அவர உதவி தேவைப்படுவோரையோ பார்க்க நேர்ந்தால் தயவு செய்து உங்களது வாகனத்தில் இடமளித்து அருகில் உள்ள மருத்துவமனைக்கு கொண்டு செல்ல உதவுங்கள். அப்பொழுது நீங்கள்தான் கடவுள். உங்கள் குடும்பத்தில் ஒருவர் என்று கருதுங்கள்.

ஏன் இந்த அவசரம். நமது வாழ்க்கையை நாம் தான் வாழ முடியும். அதற்கு நாம் நலமுடன் இருக்க வேண்டும்.


அந்த நண்பர் விரைவில் நலமடைந்து நம்முடன் வாழ இறைவனைப் பிராத்திப்போம்.

முடிந்தவரை நிதானத்துடனும் மனிதாபிமானத்துடனும் வாழ முயற்ச்சிப்போம்.